منتقد: یاسمن خلیلی‌فرد
منبع: روزنامه‌ی «بانی فیلم»
در میان خیل عظیم آثار کمدی که این روزها در حال اکران هستند و اتفاقاً ویترین‌هایی کامل هم از ستارگان سینما دارند، شاید در نگاه اول «زودپز» اثر چندان متفاوتی به نظر نیاید. در نگاهی کلی این فیلم را هم چه به لحاظ ترکیب بازیگران، چه به لحاظ عنوان انتخابی‌اش و چه به لحاظ ژانر و سبک باید همسو و هم‌جهت با همان فیلم‌های روی پرده قرار داد کما این‌که بیش‌تر این فیلم‌ها نیز ترکیبی از بازیگران خوش‌نام دارند و بعضاً توسط کارگردانان صاحب‌نام ساخته شده‌اند.
«زودپز» اما خوش‌بختانه فیلم امیدوارکننده‌ای است؛ فیلمی در مسیر کمدی‌های خوش‌ساخت رامبد جوان که در طول زمان بهتر و بهتر شدند.
فیلم البته بازی‌های فرمی و جاه‌طلبی‌های جوان را در آثاری چون «نگار» ندارد و از طرفی به اندازه‌ی «قانون مورفی» هم شلوغ‌پلوغ و فانتزینیست. شاید بتوان فضای آن را بیش از هر فیلم دیگر جوان نزدیک به «ورود آقایان ممنوع» تلقی کرد. فیلمی در همان سبک و سیاق که قصه‌ی سرراستش را روان روایت می‌کند، فضایی متناسب با متنش خلق کرده و در اجرا و هدایت بازیگران نیز موفق است.
«زودپز» جریانی را پیش می‌گیرد که پس از موفقیت «نهنگ عنبر» در فیلم‌های زیادی تکرار شد. رامبد جوان هم این بار نقبی به سال‌های دهه‌ی شصت می‌زند و تمامی المان‌های آن دوران را بی آن‌که گاف بدهد در فیلمش اجرا می‌کند. نکته‌ای که اما مهم است این‌که او با پرهیز از پر کردن فیلم با المان‌ها و عناصر غیرضروری دهه‌ی شصتی آن را از گلدرشت شدن مصون نگاه می‌دارد. او با کم‌ترین مولفه‌های روایی ارتباط بی‌گسستی را با مخاطب برقرار می‌کند. شاید درآمدن فرم و فضای مد نظر کارگردان و هم‌بافت بودنش با متن اثر به این دلیل باشد که او تناسب چشمگیری را در فضا، کنش و واکنش‌ها و رخدادها برقرار کرده است. ضمن آن‌که مسئله‌ی اصلی فیلم خود بسیار هوشمندانه انتخاب شده و پرداخت درست به آن موقعیت‌های خنده‌دار دیگری را نیز در داستان ایجاد می‌کند.
از دیگر امتیازات فیلم آن است که پس از سال‌ها انتظار سرانجام نوید محمدزاده‌ی متفاوتی را در این فیلم می‌بینیم. او این بار به سراغ یک نقش کمدی رفته، اتفاقی که پیش از این کم‌تر در کارنامه‌ی بازیگری‌اش دیده بودیم و اتفاقاً از عهده‌ی نقش‌افرینی‌اش هم به خوبی برآمده است. محمدزاده و محسن تنابنده، در کنار هم زوج مطلوبی را تشکیل می‌دهند. خصوصاً که از قضا تنابنده هم این بار از قالب کمدی آشنای نقی معمولی پایتخت بیرون آمده است و روی دیگری از توانایی‌هایش را به تماشاگر نشان می‌دهد.
فیلم با ایجاد انواع و اقسام موقعیت‌های ملتهب و در عین حال خنده‌دار ریتم خود را حفظ می‌کند و اشاراتی غیرمستقیم هم به تلخی‌ها و بحران‌های دوران جنگ تحمیلی دارد.
«زودپز» برخلاف پیش‌داوری‌ها و حتی پیش‌فرض ذهنی خودم فیلم بامزه اما بی‌ادعایی است که رامبد جوان در آن با عبور از سدهای فراوانی چون تعدد شخصیت‌ها، فضاسازی دهه‌ی شصتی، ترسیم درست روابط کاراکترها به همراه پیچیدگی‌های اجرایی موفق به اثبات این مسئله می‌شود که حتی در این وانفسای دردآور تولید انبوهی از کمدی‌های کم‌ارزش و غیرقابل‌تحمل، هم‌چنان می‌توان کمدی خوب ساخت و مخاطب را با رضایت به خانه فرستاد.
